Maandagmorgen, ik word wakker van het gekwetter van wel 500 mussen in de bomen voor ons appartement.  Ik denk  aan de horrorfilm ‘Birds’ van Hitchcock.  Het venster durf ik bijna niet te openen, maar doe het toch. 
Onze nieuwe school bevindt zich een heel eind van onze verblijfplaats en ik geef de opdracht aan de juffen om een taxidriver te bestellen want mijn hazenbeentjes wandelen op hun laatste krachten. 
Jaja, mijn laatste school.  Ik ben benieuwd of ik hier nog iets nieuw ga leren.
Ding dong, een mooie jonge directrice komt ons tegemoet en doet de groene toegangspoort open.
In haar beste Engels maakt ze ons wegwijs in de grote school :
een lagere school en een klein kleuterschooltje dat wat verderop ligt.
We zien en horen vele gelijkenissen met de vorige scholen, maar toch zijn er verschillen.
Er is namelijk een turnzaal en een voltijdse turnmeester.  Even heb ik mee geturnd en een spel gespeeld.  Het was top!
Ook was er een klasje voor kinderen met “speciale noden”.  Heel nieuwsgierig stak ik mijn neusje binnen, toen mijn hoofdje en daarna ging ik helemaal naar binnen.  Plots zagen mijn hazenoogjes zeven toffe kinderen met drie leerkrachten die ijverig aan het werken waren.
Morgen wil ik dit kleine klasje een beetje verder ontdekken.
 
Een eetzaal lag wat verderop.  De mensen van de catering zorgden voor alles.   Toen het half 2 was,  stapte mijn hazenbeentjes 200 stappen naar de kleuterschool een eindje verderop.
Ring ring, een assistente deed de poort open .  Jawel hoor , elke leerkracht heeft hier een assistente met allemaal dezelfde mooie schort aan.  Als de kinderen van de kindergarden het koud hebben doen ze ook een schort aan.  Praktisch, niet!
Enkele keren per week komt de muziekmeester langs  bij de kleuters om deze te verwennen met een leuke les.  Heerlijk toch, hier kunnen nog artiesten geboren worden….
Iets heel speciaals in deze school is dat er twee leerlingengroepen op verschillende tijdstippen naar school komen.
1 groep komt in de voormiddag naar de les en in de namiddag kunnen ze kiezen uit drie lessen:  muziek, dans of arts.   De leerlingengroep die in de namiddag les volgt , heeft de keuzevakken in de voormiddag. 
Elke leerlingengroep komt ’s middags wel eten in de eetzaal.  Het eten gebeurt dan ook in shiften.
Oef, genoeg  gewandeld, geluisterd en gebabbeld voor vandaag.  Terug huiswaarts.
Na een, met mensen ,  vol gepropte busrit was er nog wat tijd over om het grootwarenhuis te bezoeken en nog wat inkopen te doen voor de volgende dagen.
Heerlijke verse vis verkochten ze daar. Deze hebben ze vanmorgen gevangen uit de rivier ‘Soda’. De rivier ligt dichtbij de winkel.
Nog een wandeling langs het loze vissertje en up we go home.
Vejo você amanhã
 

 
We ‘re singing in the rain,
just singing in the rain,
what a glorious feeling,
we’re happy again!
We’re laughing at clouds,
so dark up above,
the sun ‘s in our hearts and I’m ready for love!
Ik doe mijn regenjasje aan, mijn paraplu open en plons met mijn regenlaarsjes in de plassen tot aan de bushalte.
Onderweg gaan de ruitenwissers van de auto’s snel heen en weer.
De “4403” bus komt er aan , wij stappen in en mijn geel rittenkaartje wil niet werken.  Dat was al eerder gebeurd, maar toen kon ik zonder te betalen instappen.   Ditmaal niet.
 ‘ Now you must pay ‘ zei de buschauffeur. 
Na een half uurtje van de regen en de mensen rondom ons in de bus genoten te hebben, stopte de bus met piepende remmen dichtbij de school.
Ik klopte voorzichtig aan bij de meester van het eerste leerjaar.  Daar zat een allegaartje van verschillende nationaliteiten in de klas : Brazilianen, Pakistanen, Amerikanen, Oegandezen, Oekraïners en natuurlijk Portugezen.
Eén leerling kon perfect Engels met ons praten.  Hij had het geleerd op Youtube.
Dat is nog eens een idee voor mij!
Om half 11 begon de gymles.  Snel daar heen.  Er werd op sokken met nopjes of met blote voeten geturnd en ik zag, ja niet dubbel, twee turnmeesters die samen les gaven.
Dat is nog eens een top idee om in de Picardschool in de ideeënbus te steken. 
Om half twaalf stapte ik met kleine passen naar het muzieklokaal.  Dit was een les om happy van te worden.  Zingen en blokfluit spelen in het thema Halloween. 
Rustig een boek lezen in de bieb van de school naast het muzieklokaal zal ook niet altijd rustig kunnen verlopen.
Juf Mariëlla was intussen naar de “ Artles”.
De kinderen waren naarstig aan het knutselen van de herfst en Halloween.
Etenstijd.
 In de namiddag ging ik nog even bij de kleuters op bezoek en dan snel naar de bushalte.
Lekker eten, badje nemen en een Netflixfilmpje kijken.
Ik kijk uit naar wat morgen gaat brengen.
DIA DIA! 

7. 30 uur mijn wekker zingt een liedje.  Tijd om wakker te worden, mezelf op te frissen,  aan te kleden,  ontbijtje te nemen en de bus naar de school te nemen op het einde van onze straat.
Intussen ben ik de weg die de bus aflegt al gewoon en herken ik al verschillende mensen.
In het schooltje aangekomen, begeef ik mij naar het autiklasje.  Dit maakt de school extra speciaal.
Klop klop, hello hello.  The kids kijken me heel nieuwsgierig aan.  Ik krijg al dadelijk knuffels en ze willen me niet loslaten.  Het is een containerklasje, maar groot genoeg voor 7 kinderen en 4 juffen.
Ieder kind heeft een lange kaart met de activiteiten van de dag op.  Heel gemakkelijk, vind ik.
De knutselactiviteit verloopt heel vlotjes omdat er veel helpende handen zijn en het is rustig want er staat een rustig en leuk muziekje op.
Ze spelen op de speelplaats tussen de andere kinderen maar de juffen houden toch altijd een oogje in het zeil.  Ook gaan ze altijd als eerste eten in de eetzaal , dan hebben ze die drukte niet en ik ga mee, want mijn oortjes houden ook niet van al dat lawaai.
Deze namiddag heb ik vrij en samen met juf Heidi en juf Mariëlla gaan we met de directrice sightseeing doen.  De auto van de directrice brengt ons naar een groot fort boven op de berg.  Er zijn er zo 3 in Setúbal.  Vroeger seinde ze met lichten naar elkaar als de vijand in aantocht was.
Het super mooie strand was ook niet ver weg en we deden daar een leuke stop.  Ik zette mijn tocht te voet verder langs een oesterbar en vele visrestaurantjes richting home.  Weer een leuke dag voorbij!
Sleep well later.  Till tomorrow!
Heb je zin om mijn laatste avonturen  te volgen van de dolfijnen en de flamingo’s ?   
Kijken maar!

 
 
Heerlijk, ik kan een beetje uitslapen. 
Ik heb een vrije vrijdag  want de scholen in heel Portugal staken vandaag.
Ik trek er op uit met juf Heidi en juf Mariëlla naar het natuurpark ‘Serra da Arrabida’.  Samen met de gids brengen we een bezoekje aan de flamingo’s  die daar het hele jaar wonen.
Het is hun aards paradijs .  En voor mij ook een beetje!
Met mijn verrekijker geef ik mijn ogen glinstertjes van genot.  Ik zie een groep ooievaars die zich schuil houden achter het riet.  Ik zie aalscholvers zitten op een paal en ook lepelaars verscholen achter de struiken.  De flamingo’s kon ik tellen.  1 mama met 11 kleintjes in het water op zoek naar voedsel. 
Wat was er aan de hand?
Normaal zou het hier moeten krioelen van de vogels zei onze gids die ornitholoog is.  Er was misschien storm op komst, wat namiddag ook zal blijken.  Voorzichtig besloop ik de flamingo’s met mijn camera want van elk luid en raar geluid schrikken ze op en vliegen ze weg.
Ik heb ze dan ook allen maar van ver kunnen fotograferen.  Maar de foto’s die ik kon maken zijn wel aardig gelukt, vind ik.
Namiddag was het tijd om de dolfijnen te spotten.
Toen ik aan de haven aankwam, zagen mijn oogjes honderd grote en kleine nieuwe en oude boten liggen.  Wat een prachtig uitzicht was dat. Om half drie zag ik tegen de zon in onze ornitholoog afkomen.  Ja hij was weer onze privé gids voor namiddag  Nu onze gids voor spotting the dolfins.
Wij waren de enigen die durfden uitvaren op de ruwe Atlantische oceaan met een soort Zodiac rubberen boot.
De wind blies in en rond mijn kleine oortjes.  De regen maakte mij helemaal nat en de golven waren af en toe zo hoog dat mijn kleine poepje ophoog sprong en hard terug neerplofte op het zitje.  Dat deed geen deugd.  Ik besloot toen maar tussen juf Heidi en juf Mariella in te gaan zitten .  Dat gebeurde met vallen en opstaan, maar het lukte uiteindelijk.  Oef, mijn poepje!
Ik moest mij heel goed vasthouden op die ruwe zee en af en toe sloegen de golven overboord.  Man man, wat een avontuur.  Na een uur zoeken naar de dolfijnen hadden we ze eindelijk gevonden.
Wow, heerlijk, geweldig, magnifiek ,formidabel.  Mijn guitige oogjes konden niet van de dolfijnen afblijven.   25 dolfijnen wonen daar het hele jaar door .  Plots sprong er een klein dolfijntje uit het water.
Joehoe!!! Super! En ik zag nog één en nog één.  6 kleine dolfijntjes.  4 waren er geboren in augustus en 2 vorige week.  Het was een heerlijk showspel om naar te kijken en te blijven kijken.  En intussen speelde de wind, de golven en de regen nog altijd met mijn hazenvoetjes.
Ik kon me nauwelijks vasthouden aan de boot, laat staan veel foto’s trekken en filmen…… maar wat was ik aan het genieten.  Onze boot was  helemaal alleen op de zee…….  Na 2 uur rond gedobberd te hebben op de zee gleden we met onze motorboot mee over de golven terug naar de haven.
Mijn poepje deed pijn, ik was drijfnat, maar voldaan van dit heerlijk avontuur. 
Mijn vrij vrijdagje zat er op.
Dankjewel supergids voor deze fantastische dag!